– ადექი!
– არა!
– წავიდეთ?!
– სად?!
– გურიაში…
– ნის დავურეკავ.
– მიდი.
დავრეკე…
– წავიდეთ?!
– ჩავალაგებ!
– ქუთაისში გელოდებით.
ნი წამოვა. ჩვენ წავედით. ავტოსტოპით.
მძღოლი#1: – ამათი დედა, მო-„საყოლად არ ღირს…“ ყველა სირ-„თულეს დაძლევა ხო უნდა?!“ გამოშტერებულები არიან რაა, ეს ჭყონია ხო ვაბშე?! წამლავს ხალხს, მაგის ახვ-„იდე და უნდა დაუნაყო ცხვირ-პირი…“ ეს ხალხიც ყლ-„ორტებივით, სვამენ და სვამენ კი ვერ ხვდებიან რო დედას უტ-„ყემლოდ კარტოშკა არ ევასება?!“
მე: -ხო, ხო… ჰე ჰე ჰე… აბა, ეგ სი-„გარეტივი მომაწოდე რა, როგორ სვამენ ჰე ჰეჰე… (მე და ლუ ძალიან ბევრ კოკა-კოლას ვსვამთ დღეში…)
– თაფლიო ტო! თაფლი 15 მანათი! აზზე ხარ?! ფუჩ-„ეჩი“ გახდა 10 მანეთი თაფლი 15 რა ამბავი შე დედა მოტ-„ყემლო გემო დაკრვას არა? აჯიკაა ისე“ თქვენ ნამყოფები ხართ ბო-„ზბაში ჯობია თუ ჩიხირთმა?“
– ჰეჰე არა…
– არც მიხვიდეთ ტო! მაგათი კახ-„ური სუფრა მომეანტრა“ ეგენი უნდა მო-„თაფლო“ გან-„დაგანათი“ მაგას კიდე ნძ-„რწოლა“ ჯობია… გადმომხედა. – ჰო მართლა გეუბნები…
გორის გადასახვევთან დაგვტოვა..
მძღოლი#2: – აქვე მივდივარ ბიჭებო, წამოდით და იქ ბაზრობაა იქ ყველა გაგიჩერებთ ანელებენ ხოლმე „ბუგაროკებია“ ხოლმე და…
– მადლობა…
– აბა, კარგად იყავით, ბედნიერი მგზავრობა…
– მადლობა დიდი, თქვენც…
ლუ: -ნი როდის წამოვა?
– 3-ზე გამოვა.
– ანუ 6-ზე ჩამოვა.
– კი.
გააჩერეს. „ბეემვე“ კუპეა. იშვიათად აჩერებენ კუპეები.
2-ნი სხედან. გოგო და ბიჭი. თერჯოლაში მიდიან, ქორწილში…
მძროლი #3: – გამარჯობა, გამარჯობა…
ჩვენ: – გამარჯობა.
მძროლი #3: – მოკლედ, თერჯოლის გადასახვევამდე წაგიყვანთ, თუ იქით არ მოდიხართ,
ჩვენ: – ხო, ხო მანდ ჩამოალთ, მადლობა.
მძროლი #3: – აბა რას საქმიანობთ? ჩვულებრივი ტიპები არ ჩანხართ.
მძღოლი #3-ის თანამგზავრი: – ხაშურში მალე მივალთ, ვკვდები ისე.. მოკლედ…
მძროლი #3: -კი, აი მალე მივალთ, ნახე იქ, წინ, ის მანქანა ხო ასწრებს იმას? და აი, იმას კიდევ მეორე ასწრებს… ე.ი. მალე მივალთ… (გაიცინა) ესეთები მარტო ხაშურთან შეიძლება მოხდეს.
– ხო აბა რას საქმაინობთ?
ჩვენ: – სტუდენტები ვართ…
მძროლი #3: -კარგია, მეც ვიყავი ერთ დროს.
„გალფის“ ბენზინ გასამართ სადგურთან გავჩერდით, არა გაზის იყო. გოგომ „WC“-ს მიაკითხა… ბიჭი გადავიდა, საღეჭი რეზინის საყიდლად.
ლუ: – რა მაგარი ულვაშები აქვს…
მე: – რომელს?! – ორაზროვნად ვკითხე…
ლუ: – ბიჭს!
მე: – ხო, მაგარი…
მერე მთელი გზა თითქმის არაფერი გვითქვამს ისე ჩავედით თერჯოლის გადასახევამდე. ჩავედით და აი, მეოთხე მძღოლიც ზესტაფონში.
მძღოლი #4: – გამარჯობა დაჯექით. მე ბათუმში მივდივარ, ქუთაისს შემოვუვლი ახალი გზით.
ჩვენ: – ჩვენ გადასახვევთან ჩამოვალთ.
და ვისხედით ჩუმად. აი, ისეთი ტიპი იყო იფიქრებდი ევროპარლამენტის სხდომაზე მიდისო. ეგრეც ეცვა და გამომეტყველებაც ეგეთი ქონდა… ცოტა ადრე ჩამოვედით, შეგვეშალა.
და გააჩერა ქუთაისელმა ცოლ-ქმარმა.
მძღოლი #5: – გამარჯობა, ქუთაისი?
ჩვენ: – დიახ.
მძღოლი #5: – დასხედით. აბა, რას შვებით? რა გინდათ ქუთაისში? ასე ჩამოხვედით აქამდე? ავტოსტოპით?
ჩვენ: – ხო ასე ჩამოვედით, ქუთაისში მეგობარს უნდა შევხდეთ.
მძღოლი #5: – ძალიან კარგი.
და უცბად დინამიკებიდან ჯიმ მორისონის ხმა გადმოიფრქვა: „People are strange, when you are stranger…”
ჩვენ: – ვაა… „People are strange, when you are stranger…”
მძღოლი #5: – ვა? მოგწონთ თქვენც?
ჩვენ: – დიახ.
მძღოლი #5: – კარგით, აი აქ დაგტოვებთ, კარგად იყავით.
ჩვენ: – ნახვამდის.. მადლობა.
და წავიდა.. ლუ რეკავს. ეიპრილს ურეკავს…
ჩვენ მას შევხდით. მე ვჭამე. ლუ ბევრს არ ლაპარაკობს, ალბათ ბედნიერებისგან…
პირველად მოუნდა თოთო ბავშვს ჩემთან ყოფნა, სულ ტირიან ხოლმე არადა…
ნი ჩამოვიდა. ჩვენი გზა გაგრძელდა…
დათო სიხარულიძე
