2016 წელს მისი ცხოვრება რადიკალურად შეიცვალა – ბარბარა სამხარაძე, ლაგოდეხის სოფელ ჭაბუკიანიდან, საკუთარი ნიჭით მაყურებლის და ჟიურის ფავორიტი და მეგაშოუ “ნიჭიერის” გამარჯვებული გახდა.
რამდენიმე დღის წინ ქართული შოუს ფავორიტის სიმღერა, რომელიც ბარბარამ “ნიჭიერის” შესარჩევ ტურზე შეასრულა, ფეისბუქ-გვერდზე Singers Got Talent-ზე აიტვირთა და ვიდეო რამდენიმე დღეში 3 მილიონზე მეტმა ადამიანმა ნახა.
სად არის დღეს , რას საქმიანობს და როგორ ცხოვრობს გოგონა, რომლის ცხოვრებაშიც სამი წლის წინ საოცარი ამბავი მოხდა.
როგორც გავარკვიეთ, მუსიკალური მიმართულებით ბარბარა ჯერჯერობით სულაც არ სწავლობს, სკოლა დაამთავრა, მალე კოლეჯს დაასრულებს და შრომის უსაფრთხოების, ან გარემოს დაცვის მენეჯერი გახდება. გვეუბნება, რომ მომავალი პროფესია ძალიან მოსწონს:
“ბოლო დროს უკვე ბევრი შემთხვევა მოხდა, მათ შორის ტრაგიკულიც, როცა სამსახურებრივი მოვალეობის შესრულებისას ადამიანები დაშავდნენ თუ დაიღუპნენ… სწავლას რომ დავასრულებთ, მძიმე შემთხვევების აღმოსაფხვრელად დავიწყებთ მუშაობას… ცუდია, რომ მუშები იღუპებიან, შრომის უსაფრთხოებას სერიოზულად უნდა მიეხედოს.
ძალიან მინდა, რომ დავამთავრებ, ამ სფეროში ვიმუშავო, დავსაქმდე. მერე უმაღლეს სასწავლებელშიც უნდა ჩავაბარო, ფსიქოლოგიურ ფაკულტეტზე… მანამდე, ამ საინტერესო პროფესიით მუშაობას დავიწყებ, სავარაუდოდ, სტაბილური შემოსავალი მექნება და ოჯახს ნაკლებად შევაწუხებ.
რატომღაც ჰგონიათ, რომ კოლეჯი უცოდინრების თავშესაყრელი ადგილია. სამწუხაროა, რომ ასეთი შეხედულება აქვთ ადამიანების ნაწილს, ანუ ჰგონიათ, ვიღაც უმაღლეს სასწავლებელში თუ ვერ აბარებს, კოლეჯში ამიტომ ხვდება. ეჭვის თვალით უყურებენ იმას, რომ იქ ვინმეს ცოდნის შეძენა შეუძლია. მე ბევრი მისვამს კითხვას – რა მინდოდა კოლეჯში. უბრალოდ მომინდა, ასეთი ნაბიჯი გადამედგა და სტრეოტიპი დამენგრია, ზოგადად მიყვარს სტერეოტიპების მსხვრევა” – გვეუბნება ბარბარა.
– პროექტის მოგების შემდეგ თბილისში ბინით დაგასაჩუქრეს. ბინა მშენებარე კორპუსში იყო, დასრულდა და გადმოგეცა საბოლოოდ?
– კი, გადავედი და დავბინავდი მოგებულ სახლში, იქ ვცხოვრობ. ბინა გურამიშვილის გამზირზეა. სხვებისგან განსხვავებით, ძალიან გამიმართლა, რადგანაც დათქმულ დროზე ადრე ჩამაბარეს. სულ იმას მეუბნებოდნენ კომპანიის წარმომადგენლები – ჩვენი ფავორიტი ხარ და ამხელა სახლი ჯერ არავისთვის გადაგვიციაო. აივნიანად 50 კვ/მ-ა. კმაყოფილი ვარ, აქ მე და ჩემი და ვცხოვრობთ.
– გარდა იმისა, რომ ბინა მოიგე, ხალხმა გაგიცნო, რა მოგიტანა კონკურსმა?
– დღემდე ვერ დამიჯერებია, რომ რეალობაა, რაც მაშინ ჩემს ცხოვრებაში მოხდა. მით უმეტეს, იმ პერიოდში ვერ წარმოვიდგენდი, თუ გავიმარჯვებდი, თბილისში ვიცხოვრებდი, მექნებოდა ჩემი სახლი და მეტროთი ვიმგზავრებდი. დიახ, სრულიად წარმოუდგენელი იყო საზოგადოებრივი ტრანსპორტით ყოველდღიური მგზავრობა, ქუჩაში ისე გავლა, რომ ვინმეს ყურადღება არ მოექცია.
თუმცა, ბევრმა ალბათ არც იცის, რომ კონკურსის პერიოდში საკუთარ თავში ჩავიკეტე, გამარჯვებამდე ბევრი ცუდი რამ გადამხდა. გარეთ ვერ გავდიოდი, საშინლად ვიყავი…
ჯერ მეგობარი გარდამეცვალა და მერე, სამ დღეში ბებია და ეს ყველაფერი ფინალამდე მოხდა. საერთოდ არ მემღერებოდა, მაგრამ ამაზე მაშინ არც მილაპარაკია. იმ საშინელ ემოციებზე სპაზმური შეტევები დამეწყო. მართლა ვერ ვიყავი კარგად. მოკლედ, საერთოდ არ მემღერებოდა, მაგრამ უნდა მემღერა. ეს მაშინ არავის გაუგია, რადგან ამით მანიპულირება არ მინდოდა.
– რომ არ მისულიყავი მაგ კონკურსზე, რა იქნებოდა. ამაზე თუ გიფიქრია?
– ვიცი, რომ სწავლას გავაგრძელებდი, სწავლას ახლაც ვაგრძელებ და შეწყვეტას არც მომავალში ვაპირებ, მაგრამ ახლა უფრო სხვანაირად ვაფასებ და ვუყურებ ყველაფერს – საკუთარ თავში დავრწმუნდი, მეტი ძალა მომემატა, უფრო თამამი ვარ. თუ მიზნად დაისახავ, გადაულახავი პრობლემა არ არსებობს. იმასაც ვგრძნობ, რომ ბევრ ადამიანს ვუყვარვარ – ჩემზე გაჭირვებულებსაც და კარგად მყოფებსაც. ასე რომ, არაფრის მეშინია, 15 წლისამ იმდენი რამ გამოვიარე და გამოვცადე კარგიც და ცუდიც, რომ მართლა არაფრის შიში აღარ მაქვს, თან, უკვე 18 წლის ვარ.
– ხალხმა სიმღერით გაგიცნო. ამ მხრივ რა ხდება შენს ცხოვრებაში?
– ამ ეტაპზე არაფერი, როცა პიანინოსთან მოვხვდები, ვწერ ხოლმე სიმღერებს. ეს ძირითადად ჩემთან სოფელში ხდება, თბილისში არ მაქვს პიანინო, ჩემი შემოსავალი როცა მექნება, მაშინ შევიძენ.
რაღაც ღონისძიებებში ვმონაწილეობ ხოლმე. ახლა საქველმოქმედო ღონისძიებაში ვერთვები – 21 წლის ფოტოგრაფს, გიორგი კალიაევს მეგობრები ეხმარებიან, ცდილობენ, გადაარჩინონ და ამ ადამიანებს სულით და გულით ვეხმარები – როცა დასჭირდებათ, მივდივარ და ვმღერი, ლაივს ვრთავ, ხალხს ვთხოვ, მობრძანდნენ, უყურონ და დაეხმარონ… დავიწყე წიგნის წერაც.
– რაზე წერ წიგნს?
– ჩემს განვლილ გაზაზე. ისე დავიწყე და ისე დავწერე რამდენიმე თავი, გაოცებული დავრჩი, როგორ ვწერდი-მეთქი… მეგობრებზეა, მე ვარ მთავარი პერსონაჟი, ვის გარშემოც ვტრიალებ და ჩემს ემოციებსაც ამის გარშემო გადმოვცემ… როდესაც გავიგე, რომ ჩემი მეგობარი მოულოდნელად გარდაიცვალა, რომელთანაც კარგი ურთიერთობა მქონდა, ჩემი სკოლელი იყო, რაღაც დამემართა… ვინც ფინალისა და ნახევარფინალის ჩემს გამოსვლის ვიდეოს კარგად დააკვირდება, მიხვდება, რომ კარგად ვერ ვარ. სახეზე მაწერია, რა მჭირდა და რას განვიცდიდი მაშინ.
– რა დაემართა მეგობარს?
– გაზით გაიგუდა… მისი დაკრძალვიდან სამ დღეში, ჩემი გამზრდელი ბებია გარდაიცვალა. ადამიანი, ვინც ყველაზე მეტად მგულშემატკივრობდა და ეს მეორე დარტყმა მივიღე… იმ დროს იცით, რას ვადარებ – ტორტი რომ ჭამო და ზემოდან წიწაკა დააყოლო – ტკბილ-მწარე ემოციების მონაცვლეობა მქონდა.
– საკუთარი გამოცდილებიდან რა რჩევის მიცემა შეგიძლია მათთვის, ვინც ამა თუ იმ კონკურსში აპირებს მონაწილეობას?
– როდესაც ადამიანი რაღაც ნაბიჯს დგამ, დარწმუნებული უნდა იყო, რომ უკან დასახევ გზას არ იჭრი შენი ხელით. ანუ ტოტი, რომელზეც ზიხარ, საკუთარი ხელით არ უნდა მოჭრა. წარმატებას ადამიანი ბიზნესმენების და ვიღაცების დახმარებითაც აღწევს, მაგრამ თავთან მარტო რომ დარჩები, უკმაყოფილო არ უნდა იყო, რომ შენით ვერაფერი შეძელი, არ გამოგივიდა.
პირველ რიგში, ჯერ საკუთარი თავის იმედი უნდა გქონდეს და მერე სხვას უნდა დააბრალო ყველაფერი. არასდროს მქონია და არც მექნება განცდა, რომ ჩემით არაფრისთვის მიმიღწევია. როცა რაღაც შედეგზე გავედი, სულ ხალხის დახმარებით… მადლობა მათ! ხშირად რჩევებს მთხოვენ, მწერენ, მეუბნებიან, რომ გავიზრდებით ბარბარა სამხარაძე გვინდა გამოვიდეთ და რა გავაკეთოთ ამისთვისო? ყველას ვეუბნები, საკუთარ თავში ძალები მოიკრიბონ, იაქტიურონ, არ გაჩერდნენ და ასე იცხოვრონ… მე ასე მგონია და ასე ვფიქრობ, ეს არის წარმატების და კარგი ცხოვრების ფორმულა!
