ახლა თოვს და ზამთარია, შენ შორს ხარ და არ იცი, რატომ გენატრება სასწაულები, ერთადგადატანილი სიხარული, არც ის იცი, როდის დაბრუნდები. მე კი უკვე გხედავ, როგორ დგახარგზაზე და ახლად გაშლილი ყვავილივით ზეცის თვალში ხარ დაკარგული. ეს შენ ხარ ასეთი,ფიქრების საწყისი, კალმის მელანი.
შენ ახლა შორს ხარ და გგონია, რომ მერცხლების დაბრუნებას მარტო შეეგებები. არადა, მათბუდეებზე უფრო დიდ სითბოს ატარებ. ერთ დროს მეც შემიფარე მასში და ახლად გაშლილიყვავილივით გადამკარგე.
მე გხედავ სარკმლის გარეთ, როგორ ეგებები მზის ამოსვლას.
ადამიანებივით შინ ბრუნდებიან ჩიტები.
მარიამ კავილაძე
