ჩავირბინე ძველი სადარბაზოს უკვე მიმტვრეულ-მომტვრეული კიბეები. სიცივემ კიდევ უფრო მომხარა მხრებში და გაჩახჩახებული მაღაზიის ვიტრინაში დავინახე შეუხედავი „მე“, შავი ჩაის სუნით გაჟღენთილი, თმააწეწილი, მოკუნტული, დაჭმუჭნულ საყელოიანი საკუთარი თავი და შემრცხვა.
ავტობუსში ჰაერი არ არის, სული მეხუთება და ვოხრავ, გულს მირევსეს ცხოველური ჩვევები, მოუთმენელი, გულის გამაწვრილებელი საკუთარი თავი.
ისევ ქუჩა. დაუბერა მარტის ქარმა და გამაჟრიალა, მკერდზე ამიარ-ჩამიარა ნიავმა და სასწრაფოდ გავისწორე პერანგი, რომელსაც უკვე სახელოებიც გაყვითლებოდა.
დღეს 23 მარტია, ვიღაცის დაბადების დღეა, მგონი, დედაჩემის. რა მნიშვნელობა აქვს, მთავარია, რომ ჯიბეში ხუთი თეთრიც არ მიდევს, მხოლოდ ავტობუსის ძველი ბილეთები, რომლებსაც ახლად ვასაღებ და სულ ვკანკალებ, როცა პირქუში კაცები მაკვირდებიან.
ცივა. რა გული გავაწყალე, მარტია და ეციება, აბა რა…მივდივარ ქვაფენილზე და თითქოს ჩემს ჯინაზე ფეხსაცმელები ყველა ქვას ეწებება, ზედ ეჭედება, ძლივს მივათრევ ფეხებს.
ჩემი და მირეკავს.
– ვიცი, არ გაინტერესებს, მაგრამ დღეს დედას დაბადების დღეა და მიულოცე მაინც. – მკაცრი, ცივი ხმა.
– მაინტერესებს.
– მოხვალ? ტორტი ვიყიდეთ, დედას გაუხარდება თუ მოხ… თუმცა, როგორც გინდა.
ყურმილს კიდებს.
მივდივარ. ჯერ ფეხით, მერე ავტობუსით, მერე ისევ ფეხით.
კიბეებზე სწრაფად ავდივარ და მერე ნახევარი საათი ვდგავარ კართან, მერე ვაკაკუნებ. კარს დედა მიღებს. მიღიმის და თან ცრემლები მოსდის. მე მხოლოდ საკუთარ სუნს ვგრძნობ, დაჭმუჭნულიპერანგის, წყალწყალა წვნიანის, დასაკემსი წინდების და დასაკერებელი ღილების სუნს. დედა მეხვევა, მე მთლიანად ვეკრობი, მკერდი მითბება და მგონია, რომ ავფეთქდები. ჯიბიდან გაყვითლებულ ბილეთებს ვიღებ და დედას ხელისგულს ვაშლევინებ.
– წერილებია, შენთვის.
მერე მაგიდასთან ვსხედვართ მე, დედა და ჩემი და. დედას თმა სულ გასცვენია, მაგრამ ძველებურად ლამაზია, დილის ექვს საათზე რომ ცაა, ისეთი ფერის თვალები აქვს. დედას თბილი ხელისგულები ლოყებზე მადნება.
თინა ქარელი,
17 წლის
